Anlattıklarını belgesel titizliğinde ölçüp biçen bir film Yağmuru Bile.

 Su, insan hakkıdır demek geliyor insanın içinden… İnsanın içinden çok şey söylemek geliyor ama insan hakkı söz konusu olunca sanki bu toprakların havası suyu pek müsait değilmiş gibi de geliyor. İşte yine böyle bir coğrafya, Bolivya. Suyun özelleştirilip halkın yağmur suyu biriktirmesine bile izin verilmeyen ülke. Aktrist/yönetmen Iciar Bollainin Even The Rain – Yağmuru Bile Bolivyadaki su kaynaklı iç huzursuzluğu sinemanın gücünü de sorgulayarak anlatıyor.
İspanyadan gelen bir film ekibi, Amerikanın keşfi ve Kristof Kolomb hakkında eleştirel bir film yapmak hedefindedir. Denemeye aldığı oyunculardan isyankar bir adam, ekibin dikkatini çeker. Ancak film ekibi, çekimlere başladıktan sonra hiç ummadıkları, ciddiye de almadıkları hayati sorunlarla karşı karşıya kalacaktır.
Anlattıklarını belgesel titizliğinde ölçüp biçen bir film Yağmuru Bile. İnsan kimliğinin sanatçı kimliğinden önce geldiğini bize sıklıkla anımsatıyor. Hayatlarını devam ettirmek için suya ihtiyacı olan Bolivyanın fakir halkı, onurlu bir mücadelenin neferleriyken Avrupadan gelen sinemacıların tek derdi filmi int(11)irmek. Bu noktada insan gerçekten hayatın önemini ve sanatın bencilliğini uzun uzun düşünüyor. Sinema, hayatın eksikliğine, sorunlarına tercüman ama kendi estetik anlayışını yansıtıp harekete geçmeyebiliyor. Önemli olan sanatın kendisi midir, yoksa hayata katkısı mı? Elbette ikincisi ama bu görüldüğü gibi her zaman sancısız olmuyor. Bir filmi int(11)irmek mi, int(11)en hayatları izlemek mi? Belki bu soruyu sorarken büyük bölümünde akıcılıktan uzak gidip finale doğru da kalk borusu çalıyor bu film. Ama yine de insanın kendine sorular sormasının kapısını araladığı söylenebilir. Yıldızı her daim parlak oyuncu Gael Garcia Bernal ve Luis Tosarın performanslarıyla göz doldurduğu Yağmuru Bile, meteor çarpması kadar tehditkar bir konuda herkesin şapkasını önüne koymasını sağlıyor. Arka fonda baş belası kapitalizm var tabii. Ne düşünürsek düşünelim o yerli yerinde…