Doğuştan “cam kemik” hastası (kemiklerde kolay ve sık kırılmanın yanı sıra mavi sklera, diş bozuklukları ve işitme bozukluklarının da birlikte görülebildiği bir hastalık) olan 27 yaşındaki Bozo, bunu dert etmiyor. Ailesinin de yanında olduğunu bildiğini dile getiren Bozo, bu gerçeğe rağmen bir şeyler üretmek için çalışıyor.
Bozo AA muhabirine yaptığı açıklamada, cam kemik hastası olması nedeniyle insanların sorumluluk almamaya çalıştığını ve buna okul hayatında ve iş hayatında rastladığını anlattı. “Kırılma” korkusuyla yaşamadığını ve bunu insanlara aksettirmediğini anlatan Bozo, engellilerin çalışmasına yönelik düşünülen bu projenin çok önemli olduğunu söyledi.
Aynı zamanda yazar olduğunu da dile getiren Bozo, “Evden yapabileceğim ve artı zamanlarımın da kalacağı, yazarlık hayatıma da devam edebileceğim bir iş arıyordum. 11818i de görünce başvurdum” dedi.
Bozo, internette gördüğü “Ulaşımda, iletişimde ve hayatın içerisinde ben de varım” projesine istinaden Ulaştırma Bakanlığı üzerinden başvuruda bulunduğunu ifade ederek, tesadüfler dizisi sonrası bu işe girdiğini ve burada devam etmek istediğini dile getirdi.
Elif Gamze Bozo, şöyle konuştu:
“Ben engelli değilim ki. Toplum benim adımı öyle koymuş. Ben kendimi hiç öyle görmüyorum. Doğa ananın şakası gibi düşünüyorum kendimi. Kendimi bir engelli gibi görmüyorum. İş yerindeki arkadaşlarımla aynı işi yapıyorum, aynı vasıflardayım. Üreten bir beynim, düşünen bir beynim var. Hayat bana zorluklar yaşatsa da engelliyim, evime kapanayım diye düşünmedim. Benim ailem de öyle, sen engellisin, yapamazsın korkusu olmadı. Okul hayatım boyunca da okutup da ne olacak diye söyleyenlere inat hastalığı kabul edip hayatla savaştık.”
ÜRETİME EVİNDEN KATILIYOR
Açıköğretim Fakültesi Halkla İlişkiler bölümünü int(11)irdiğini ifade eden Bozo, yaklaşık bir yıldır da çağrı merkezi elemanı olarak çalıştığını vurguladı.
Mesaiyi evinde yaptığını anlatan Bozo, sosyal aktivitelerinin de iyi olduğunu söyledi. Bozo, hiç sıkılmadığını 8.5 saat çağrı aldığını belirterek, kalan zamanını ailesiyle ve diğer aktivitelerle değerlendirdiğini bildirdi.
Vardiyalı bir şekilde çalıştıklarını ifade eden Bozo, bunun bir ekip işi olduğunu, çalışma arkadaşlarının da bunu ekip işi olarak gördüğünü söyledi.
Bozo, işe başlamadan evvel bir süre eğitime katıldığını belirterek, eğitim sürecinde çalışanların kendilerini yürekten kucakladığını hissettiğini ifade etti.
Şirketin engellilere yönelik dizayn edildiğini de sözlerine ekleyen Bozo, bunun diğer kurumlara da örnek olması dileğinde bulundu.
Benzer engelleri olan arkadaşlarının da çalışmak istediğini ve kendisine sorular yönelttiğini dile getiren Bozo, kendisinin de arkadaşlarını yönlendirdiğini kaydetti.
BABA BOZO: “GÖZÜMÜZ ARKADA KALMAYACAK”
Baba Bahattin Bozo da toplum engellilerle ilgili bilinçli olmadığı için sıkıntılar yaşadıklarını belirterek, “Özellikle de eğitimcilerle yaşadık bu sıkıntıyı. Ama zorluklar aşmak için vardır. Engelli ailesi olarak zorlukları aşma azmine, kararına sahipseniz hepsini aşabiliyorsunuz” dedi.
Ailelerin de engellerin yaşamın bir parçası olduğunu kabul etmesi durumunda engellerin aşılacağını anlatan baba Bozo, kızı Elifin iş hayatına atılmasına da olumlu baktığını söyledi.
Baba Boza, “Benim kızımın kendine güveninin gelmesi, kendi ayakları üzerinde durabilmesi, üretime katkıda bulunabilmesi toplum hayatının içerisinde yer alması benim için paradan daha önemliydi” diye konuştu.
Kızının cam kemik hastası olduğu için hayatında risk taşıdığını bildiğini anlatan baba Bozo, engelli ailelerinin en çok “bize bir şey olsa engelli çocuğumuza kim bakacak” korkusu taşıdığını söyledi. Baba Bozo, kızı çalışmaya başladığı için sosyal güvenliği, maaşı olduğunu, ayaklarının üzerinde durabileceğini gördüklerin ifade ederek, gözlerinin arkada kalmayacağını kaydetti.
Baba Bozo, projeyi gerçekleştiren Ulaştırma Bakanlığına, projeye destek verenlere ve kızlarının işe girmesine yardımcı olan AssisTTe teşekkür etti.
Anne Zübeyde Bozo da kızıyla engebeli bir yolda yürüdüklerini belirterek, “Hiçbir şey bizi yıldırmadı. Yola devam ettik” dedi.
Kızının çalışıyor olmasının kendilerini çok mutlu ettiğini dile getiren Zübeyde Bozo, kızı çağrı elemanı olarak eğitim alırken beraber gidip geldiklerini anlattı.
Anne Bozo, “İş hayatına atıldıktan sonra bir ay gittim. Bir ay sonra Gamze, anne artık gelme lütfen dedi. İstemiyorum dedi. İlk etapta çok korktum, ilk günü çok sıkıntılı geçirdim. Kızım eve geldiğimde derinden bir oh çektim. Tamam dedim. Demek ki benim kızım artık yalnız başına yaşayabilir, yapabilir. Çok mutlu oldum. Tarifsiz” diye konuştu.
Baba Bozo da engelli ailelerin çocuklarına güvenmelerini, onların bir şeyleri başarabileceğine inanmalarını istedi. Bahattin Bozo, “Ailelerin engelli çocuklarının kendilerinin eksiği, kusuru gibi görmemeleri, toplum içerisinde bunu onur, gurur meselesi yapmamaları ve bu gerçeği kabullenmeleri şart. Bu gerçeği kabullenmediğin sürece hep kendinde bir eksik hissedeceksin, topluma çıktığında mahcup, ezik hissedeceksin kendini. Bunu aşmak gerekiyor. Sağlıklı bireyden bir farkımız yok bizim” dedi.
Elif Gamze Bozo da kendini ailesi sayesinde çok şanslı hissettiğini belirterek, engellilik nedir diye bir kavramın hayatında yer etmediğini söyledi. Gamze Bozo, “Ben mutluyum. Huzurluyum” diye konuştu.
“PROJEDE BİZ DE VARIZ”
“AssisTT 11818” Ankara Operasyon Müdürü Cihan Kuru da 2009 yılında Ulaştırma Bakanlığının “Ulaşımda, iletişimde ve hayatın içerisinde ben de varım” projesi kapsamında yola çıktıklarını, “AssisTT olarak biz de varız” olgusuyla bu sürece katıldıklarını söyledi.
Sürecin kendileri için de başarılı geçtiğini ifade eden Kuru, kurumda 100ün üzerinde engelliyle çalışır duruma geldiklerini bildirdi.
Kuru, 4 ilde 7 lokasyon da toplamda 5 bin 600 kişilik bir aile olduklarını vurgulayarak, bu yapı içerisinde Ankara, İstanbul, Erzurum ve Erzinc
